واژهامام در آيات قرآن کريم، در معاني مختلفي از قبيل کتاب، اشخاص، امام هدايت و گمراهي، لوح محفوظ و طريق، بهکار رفته است. امامت در لغت بهمعناي رهبري و پيشوايي ميباشد خواه بر صراط مستقيم باشد و خواه بر صراط گمراهي. در مکتب تشيع، امامت منصبي الهي است که بعد از نبوت، تمام شئون آن را بهجز دريافت وحي شامل ميشود؛ اما اهل سنت امام را تنها برخوردار از يک مقام اجتماعي مانند بقيهحاکمان و زمامداران عادي جامعه ميدانند. شيعه بر اساس جايگاهي که براي امام تعريف کرده است، شرايط خاصي مانند عصمت، انتصاب از جانب خدا، اعلميت و شجاعت را نيز براي او لازم ميداند. ولي اهل سنت اين شرايط را براي امام لازم نميدانند. شيعيان با استناد به آيه شريفه اوليالامر، که به امامت عامه اشاره دارد، معتقدند که مصاديق اوليالامر، همان امامان معصوم( هستند و مراد از اين آيه را نيز رهبري مسلمانان پس از رسول خدا( ميدانند. ديدگاه مفسران شيعه آن است که مراد از آيهانذار و آيه هدايت نيز امامعلي( و ساير ائمه( ميباشند. در مورد آيه تبليغ، که به امامت و ولايت خاصه نظر دارد، شيعه و اهل سنت اتفاق نظر دارند که مصداق آن، علي( است. حادثه غدير خم، اعلان عمومي پيامبر اکرم (ص) ، اتمام نعمت و اکمال دين که در گرو اعلان اين امر خطير بوده است، همگي ناظر بر مسأله امامت و جانشيني پيامبر ميباشد. همچنين آيهذويالقربي، که مزد رسالت پيامبر گرامي اسلام( را محبت به خاندان آن حضرت بيان ميکند نيز در مورد اهل بيت( نازل شدهاست. از سوي ديگر، روايات فراواني بر اين نکته دلالت دارد که مصداق بارز آيه صادقين نيز اهل بيت و ائمه معصوم( ميباشند. سورهانسان و آيه مباهله نيز در شأن و فضيلت اهل بيت(، و خصوصاً امام علي( نازل شده است.
http://dl.isca.ac.ir/faces/search/bibliographic/biblioFullView.jspx?_afPfm=-ok0oddkof