چکیده:
دعا در ادبیات عرفانی از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است و از مهم‌ترین راه‌های ارتباط گفتاری انسان با خداست. دعا از منابع اصیل خداشناسی معرفی‌شده، از منظر پژوهشی با رویکردهای مختلفی می‌توان به مقوله دعا پرداخت، یکی از این رویکردها، رویکرد الهیاتی است، به این معنا که دعاها متضمن چه نوع خداشناسی هستند و دعاکننده چه تصویری از اسماء و صفات خداوند به‌عنوان طرف خطاب به دست می‌دهد. در پایان‌نامه حاضر به بررسی الهیات عرفانی امام خمینی در دعاها و شروحی که وی برای ادعیه داشته‌اند پرداخته‌ایم تا نشان دهیم، امام خداوند مخاطب در دعاها را چگونه شناسانده؟ و چه تصویری از اوصاف و اسماء الهی ترسیم کرده، وی درباره معنای دعا، انگیزه و آثار معنوی دعا و نقش آن در عالم هستی و وجود انسان اشاره داشته است، وی عالم را ظهور اسماء الهی شمرده و انسان را مظهر این اسماء و صفات الهی ذکر کرده، در حقیقت خود پروردگار در دعا بنا بر حالات، مقامات، واردات بر قلب نیایشگر تجلی می‌فرماید و جلوات جمالی و جلالی را شرح داده و نبی اکرم (ص) و اوصیای آن جناب را جامع اسماء می‌داند.
