چکیده:
آثار انتظار ظهور در سازندگی فرد و جامعه موضوع این پژوهش است. تربیت به معنای ایجاد تحول در ابعاد وجودی و رفتاری انسان، عوامل گوناگونی دارد که انتظار ظهور منجی یکی از آن‌هاست. انتظار می‌تواند مثبت یا منفی باشد؛ عدم بصیرت در دین، اعتقاد به نبودن تکلیف درباره امربه‌معروف و نهی از منکر در دوران غیبت، رها کردن جامعه برای ترویج ظلم و فساد، توهم انجام کارها توسط امام زمان (عج) به‌وسیله معجزه، توهم عدم رفع تباه‌کاری‌ها جز به دست معصوم و جدایی دین از سیاست، عواملی است که انتظار ویرانگر و منفی را به همراه می‌آورد؛ اما از سوی دیگر، انتظار می‌تواند با زمینه‌سازی برای تحول و خودسازی جهت آمادگی برای یک انقلاب عظیم که حق، عدل، وحدت و پیشروی به کمال در متن آن است، سازنده باشد. انتظار بهترین عمل عبادی و ملاک پذیرش اعمال است و ارزشمندی آثار آن مانند اتصال شیعیان به معصومین و پویایی و سازندگی فرد و جامعه، حکایت از اهمیت آن دارد. لذا در تمام مکاتب فکری و ادیان و مذاهب، بشارت مصلح وجود دارد. آگاهی و بصیرت، امید واقعی به آینده، انگیزه فعالیت، حرکت به‌سوی اهداف اسلامی، یاد امام، ایجاد امنیت، صبر، توسل، نظم و برنامه‌ریزی، ایجاد روحیه نیایش، متابعت از دستورات آن حضرت و تجدید عهد با امام از آثار تربیتی فردی انتظار است. تلاش برای ایجاد حکومت اسلامی، اقامه عدل و مساوات، امربه‌معروف و نهی از منکر، قیام و جهاد، تقویت وحدت، رعایت حقوق دیگران، ایثار و تربیت دیگران نیز در زمره آثار اجتماعی قرار دارد. در ایجاد روحیه انتظار، عواملی مانند داشتن یقین و علاقه به ظهور منتظر، صبوری، مقدم شمردن ائمه (ع) بر خویش و معرفت نسبت به منتظر، نقش مهمی دارد؛ و با رفع موانعی چون عدم شناخت از انتظار و منتظر، عدم ایمان به وعده الهی، گناه، ناشکیبایی و دلبستگی به دنیا، می‌توان این روحیه را تقویت کرد.
کلیدواژه‌ها:انتظار، مهدویت، غیبت، تربیت، منتظران، ظهور.
